ယခုအခ်ိန္မွစျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ေရးျခင္းကို ယာယီ(လအကန္႔မသတ္မရွိ) ရပ္ဆိုင္းထားလိုက္ ပါတယ္။ေရးခ်င္တာေတြ ရွိေပမယ့္ အေျခေနေပးမွ ပို႔စ္အသစ္တင္နိုင္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။လမ္းၾကံဳလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တမင္တကာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားက္ို လာရက်ဳိးမနပ္ခ့ဲရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကိုဆိုးဝါးစြာ ထိခိုက္ေစနိုင္ပါသည္လို႔ သိလည္းသိထားတယ္ ယံုလည္းယံုတယ္ အဲဒီထက္ပိုဆိုးတဲ့ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ဓာတ္ပုံေတြ ကိုလည္းေတြဖူးတယ္။ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲေနတယ္။ေဆးလိပ္ေသာက္တိုင္း ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးေနတာလို႔ ခံစားရေပမယ့္ မျဖတ္နိုင္ေသးဘူး။
တစ္လကို စီးကရက္(၆)ေတာင့္ ကုန္တယ္ တစ္ေန႔ကို ၂ဗူးႏွုန္းေပါ့ဗ်ာ။မွ်ေသာက္ေပးတဲ့လူေတြရွိလို႔ေတာ္ေသးတယ္ တစ္ေယာက္တည္းသာေသာက္ေနရရင္ ျမန္ျမန္ေသမွာ။ေဆးလိပ္ေတာင္းေသာက္တဲ့ လူေတြကို ေက်းဇူးတင္ေနရတာ။ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္း ညဖက္အလုပ္ဆင္းရေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိေဆးလိပ္ပဲထိုင္ေသာက္ေနရတာ တစ္ျခားဘာမွလုပ္စရာမရွိဘူး။ခုေျပာျပခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္ေဆးလိပ္ကို ဘယ္လိုမွ်ေသာက္ေပးၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္တာပါ။

ညဖက္စက္ရုံမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္ အလုပ္ထဲက အိႏၵိယကုလားတစ္ေယာက္က ေဆးလိပ္လာေတာင္းတယ္ သူအိမ္သာသြားခ်င္လို႔တဲ့ အိမ္သာထဲမွာျခင္လည္းကိုက္ နံလည္းနံလို႔ ေဆးလိပ္ဖြာျပီး အိမ္သာတက္ခ်င္လို႔ပါ ဆိုေတာ့ မီးပါညွိေပးလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီကုလားက ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ဘူးဗ်။နဲနဲညဥ့္နက္လာရင္ ေနာက္ထပ္ကုလားတစ္ေယာက္ထပ္လာျပီး အိပ္ခ်င္ေနလို႔ အိပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လို႔ပါ ဆိုျပီးလာေတာင္းျပန္ေရာ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပးလိုက္တာေပါ့။လူမ်ဳိးမတူေပမယ့္ အလုပ္တူေနေတာ့ မိတ္ေဆြပဲေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။
၁ရက္၊၂ရက္၊၃ရက္ ထိေတာ့ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္ ၄ရက္ေျမာက္ေန႔ မွာအိမ္သာတက္ခ်င္လို႔ဆိုျပီး ေဆးလိပ္လာေတာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းနဲနဲတင္းေနျပီ မင္းအိမ္မွာအိမ္သာမတက္ဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ အိမ္မွာ အိမ္သာတက္တာရွုံးတယ္တဲ့ အလုပ္ထဲေရာက္မွ အလုပ္ခ်ိန္မွာ အိမ္သာတက္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အိပ္ခ်င္လို႔ဆိုျပီး ေဆးလိပ္လာေတာင္းျပန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မင္းေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ရင္ ဝယ္ထားပါလား ငါ,မင္းဆီက ေတာင္းမေသာက္ပါဘူးေျပာေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး ျငိမ္ေနတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းဆက္ေျပာတာေပါ့ ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေမးေတာ့ ဘာေျဖတယ္မွတ္လဲ မေသာက္ဘူးတဲ့ဗ်ား။ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္လုပ္လည္း ျငိမ္ေနတယ္ ေဘးနားကမခြာဘူး ေဆးလိပ္ေပးမွခြာသြားတာ။သူတို႔ ၂ေယာက္အိႏၵိယကိုျပန္ရင္ျပန္ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာနိုင္ငံကို ျပန္မွပဲ ေဆးလိပ္မတိုက္ရမွာ။ခုေတာ့ ေန႔တိုင္းကို ေဆးလိပ္တိုက္ေနျဖစ္တာပဲ။ အဲဒီအိႏၵိယကုလား ၂ေယာက္စလံုး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚေကာင္းပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခု ျဖစ္လို႔ ေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကိုေရာက္ျပီးသားပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးပဲဗ် သူ႔ကစားကြက္ကတစ္မ်ဳိး။အစပိုင္းမွာေတာ့ "ကြမ္းရာကုန္သြားလို႔ ခံတြင္းခ်ဥ္ေနတာ ေဆးလိပ္ေသာက္မွ" ဆိုျပီးယူေသာက္တယ္။"ဒီေန႔ ကြမ္းရာမဝယ္ ျဖစ္ခဲ့ဘူး" ဆိုျပီးေတာ့လည္း ေဆးလိပ္ယူေသာက္တယ္။ခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေဆးလိပ္ဗူးကိုေဘးမွာ ခ်ထားရင္ "ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားတာကြ ေဆးလိပ္ဗူး ျမင္ရင္ေတာ့ မေသာက္ဘဲမေနနိုင္ဘူး မျမင္ရင္ေတာ့ ေနလို႔ရတယ္" အဲဒီလိုလာတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေဆးလိပ္ဗူးကို ဖြက္ထားရတာေပါ့။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားတဲ့ ျပန္ေသာက္ရင္ ကိုယ့္အျပစ္မကင္းဘူးေလ။ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ "ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားတာ ျပတ္ေနျပီ မင္းကိုျမင္ေတာ့ ေဆးလိပ္ကျပန္ေသာက္ခ်င္လာတယ္" ဆိုျပီးယူေသာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ။ ေမးေတာ့ေမးၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ "ေဆးလိပ္ကို အေသာက္ျဖတ္ထားတာလား အဝယ္ျဖတ္ထားတာလား"လို႔။ ေနတဲ့အိမ္ကလည္းတူ အလုပ္ခ်င္းကလည္းတူေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုပုန္းေနရပါ့မလဲ။လူ႔ေလာကမ်ား တယ္ခက္သကိုး။ဝန္ထမ္းဘဝက လာတဲ့လူဆိုေတာ့လည္း စကားၾကြယ္ေပမေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တာက ဘုန္းၾကီးလူထြက္၊ဝန္ထမ္းလူထြက္(အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာ) ေတြမ်ား ေျပာရဆိုရ ေတာ္ေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တာဗ်။
ခုေျပာျပခဲ့တဲ့လူေတြက ပံုမွန္ေဖာက္သည္ေတြေပါ့ တစ္ျခားေဖာက္သည္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္ၾကံဳမွ ေျပာျပရအုံးမယ္။
ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အက်င့္မေကာင္းပါဘူး။ေဆးလိပ္တစ္ကယ္ ျဖတ္ထားတဲ့လူဆိုရင္ ေဆးလိပ္အရမ္းတိုက္ခ်င္တာ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ဥာဏ္ေကာင္းေစရန္ ငါးၾကီးဆီစားဖို႔မလို၊ဆုဒိုကုကဲ့သို႔ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးရေသာ ကစားနည္းမ်ား ကစားေနစရာမလို။ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္ျပဳလုပ္ေပး ရန္သာလိုေပလိမ့္မည္။ ယခင္က ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းမ်ားသည္ ခႏၶာကိုယ္ၾကံ႕ခိုင္ေတာင့္တင္းေရးအတြက္သာ အေထာက္အကူျပဳနိုင္ေၾကာင္း ထင္မွတ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ ထိုသို႔ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ဦးေႏွာက္၏ စြမ္းေဆာင္ရည္တိုးတက္မွုအတြက္ပါ ေကာင္းမြန္ေစေၾကာင္းသိရွိလာၾကရျပီျဖစ္သည္။
တစ္ပတ္လွ်င္ မိနစ္(၃၀)မွ် ေအရုိးဗစ္ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို(၅)ၾကိမ္မွ်ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေလျဖတ္ျခင္း၊ဆီးခ်ဳိ ႏွင့္ကင္ဆာေရာဂါမ်ား ျဖစ္လာနိုင္မွုကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးသလို စိတ္ဖိစီးမွုမ်ားကိုလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေစျပီး ဦးေႏွာက္၏ ေတြးေခၚစဥ္းစားမွု အရည္အေသြးကို ျမင့္တက္လာေစနိုင္ေၾကာင္း ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာဂၽြန္ရတ္တာက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

သဘာဝတရားအရ ထိုသို႔ေသာေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနစဥ္ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းရွိ ဓာတုဇီဝျဖစ္စဥ္မ်ား အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲျပီး ေလ့က်င့္ခန္း ပံုမွန္ျပဳလုပ္သူမ်ားကို ပိုမိုေတာင့္တင္း သန္မာေစျခင္း၊အရြယ္တင္ေစျခင္း၊အေတြးအေခၚထက္ျမက္ေစျခင္း အစရွိေသာ ေကာင္းက်ဳိးမ်ား ရရွိခံစားေစနိုင္မည္ဟု ဆရာဝန္မ်ားက အတည္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ျပီးခဲ့ေသာဆယ္စုႏွစ္အတြင္း ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္ အက်ဳိးျဖစ္ေစသလို ဦးေႏွာက္ကိုလည္း သက္ေရာက္မွုရွိနိုင္ေၾကာင္း အတည္ျပဳနိုင္ေရးအတြက္ သုေတသီမ်ားက စမ္းသပ္မွုမ်ားစြာျပဳလုပ္ခဲ့ၾကျပီး ယခုအခါ ပထမဆုံးအၾကိမ္ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးေႏွာက္မွတဆင့္ ယွက္ျဖာေနေသာ အာရုံေၾကာမ်ား ေလ့က်င့္ခန္းေၾကာင့္ နိုးၾကားလာျခင္းသည္ ဦးေႏွာက္ကို ေကာင္းစြာက်န္းမာေစ ေၾကာင္း ေဒါက္တာဂၽြန္ရတ္တာက ရွင္းျပခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဥာဏ္ေကာင္းေစရန္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံကာ ဂိမ္းမ်ားကစားျခင္း၊ေဆးဝါးမ်ား စားသံုးျခင္းထက္ ပံုမွန္ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခု ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစေၾကာင္း ေဒါက္တာရတ္တာက ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။
အထက္က သတင္းေလးကို မေလးရွားမွာထုတ္တဲ့ စမတ္တိုင္းဂ်ာနယ္ မွာေတြ႔လို႔ ဥာဏ္ေကာင္းခ်င္တဲ့လူမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကို ေရာက္လာခဲ့ရင္ ေလ့လာနိုင္ဖို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတာကို သေဘာမက်ဘူးဗ် ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတဲ့လူေတြက စိတ္ဆင္းရဲစရာ ပိုေတြ႔ရတတ္တယ္လို႔ထင္တယ။္ ဦးေႏွာက္မေကာင္းရင္ မတရားတာေတြဘာေတြကိုလည္းမသိ အမွန္ေတြအမွားေတြကိုလည္းနားမလည္ေတာ့ ဘာမွေဒါသျဖစ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဗဒင္ကလည္းေဟာထားလို႔ပါ ဦးေႏွာက္ကိုေကာင္းေအာင္ မေလ့က်င့္ပါနဲ႔တဲ့ ဥာဏ္ေကာင္းလာရင္ ေထာင္က်ကိန္းျမင္တယ္ ဆိုပဲဗ်။
အေမရိကန္မွာ အိုဘားမားရဲ႔ ရာထူးလက္ခံတဲ့ေန႔က ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းထဲက သေဘာက်တဲ့ စကားလံုးအနဲအပါးေကာက္ႏွုတ္ျပီး ပို႔စ္မွာတင္မလို႔လုပ္ေနတာ ေဗဒင္ဆရာက ထပ္ေႏွာင့္ယွက္တာနဲ႔ မတင္ေတာ့ပါဘူး........ဗ်ာ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

သီရိလကၤာမွာ စစ္တပ္နဲ႔ တမီလ္က်ားသူပုန္ေတြ တိုက္ပြဲအၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သြားသတိယတယ္။သူက က်ားသူပုန္ေတြရဲ႕ အေသခံဗုံးခြဲတဲ့ ထရိန္ဆင္းျပီးသားလို႔ေတာ့သိရတာပဲ။ ခုေလာက္ဆိုရင္ ေသပဲေသသြားျပီလား မသိပါဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္မ်ဳိးထင္ေနအံုးမယ္ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနၾကျဖစ္လို႔သာ သူငယ္ခ်င္းလို႔ေျပာရတာ သူကလည္းျမန္မာလိုမတတ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တမီလ္စကားမတတ္ပါဘူး။
ဒီပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ဒီလိုစပတ္သက္တာပါ......
မေလးရွားနိုင္ငံဆိုတာ နိုင္ငံစံုက ဘာသာစံု လူမ်ဳိးစံု အရွုပ္ထုပ္ေတြပါ အစံုလာျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ေပါ့။ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့စက္ရုံမွာ ျမန္မာ၊အိႏၵိနဲ႔ ဘဂၤလား လူမ်ဳိး၃ မ်ဳိးရွိတယ္။ေအာ္..ေမ့ေနလို႔ တရုပ္ကေတာ့ပါျပီး သားေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့စက္ရုံေဘးက အလုပ္ရုံကို သီရိလကၤာက တမီလ္လူမ်ဳိး၅ေယာက္ ပါမစ္နဲ႔အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္လာေရာဗ်။ တမီလ္ဆိုတာအိႏၵိယကုလားပါဗ်ာ ဘာမွမပိုပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္က ညဖက္အလုပ္လုပ္ရတယ္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့စက္ရုံကလည္း စည္းကမ္းသိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူပဲလာလာ ဝင္လို႔ထြက္လို႔ရတယ္ ညဖက္ဆိုရင္ စက္ရုံမွာ ဘာတာဝန္ခံမွမရွိေတာ့ဘူး။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ သီရိလကၤာကုလားတစ္ေယာက္က စက္ရုံထဲကိုအလည္လာတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲက ကုလားနဲ႔ကဘာသာစကားတူေတာ့ သူတို႔ခ်င္း ပြားေနတာေပါ့။ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆီကိုေရာက္လာေရာ ကၽြန္ေတာ့္စက္ရုံက ကုလားကမိတ္ဆက္ေပးတာေပါ့။ကၽြန္ေတာ့္စက္ရုံက ကုလားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က မေလးလိုေျပာတာေပါ့။ကိုယ္ကေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ေတာ့ ေဆးလိပ္ထုပ္တိုက္လိုက္တာေပါ့။ဟိုေျပာဒီေျပာနဲနဲပါးပါးပြားျပီ အိပ္ခ်င္ျပီေျပာျပီးျပန္သြားေတာ့ စက္ရံုက ကုလားကေျပာျပတယ္ ခုလာသြားတဲ့ေကာင္က တမီလ္က်ားသူပုန္ထဲက ထရိန္နင္ဆင္းျပီးသားေကာင္ဆိုပဲ။တမီလ္က်ားေတြလည္း အေသခံဗုံးခြဲတတ္တာ အရင္ကေတာ့ ၾကားဖူးတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာတိုင္းမယုံပါဘူး။ဟုတ္ေတာ့ေရာဘာထူးလို႔လည္း ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ့္လစာရမွာေပါ့။ဒါေပမဲ့ ဒီကုလားက ေန႔တိုင္းလာလည္တယ္(အဲ ညတိုင္းလာတာ)။ကၽြန္ေတာ္က လာတိုင္းေဆးလိပ္တစ္လိပ္တိုက္ျပီး စကားနဲနဲပါးပါးေျပာရတာေပါ့။ အင္တာေနရွင္နယ္ဘာသာစကားေလ လက္ဟန္ေျခဟန္ေပါ့ဗ်ာ။သူလည္းဗုဒၶဘာသာဆိုပဲ စကားေျပာတာေတာ္ေတာ္ယဥ္ေက်းတယ္ ပစၥည္းေတြေပးတာယူတာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဗ်ာ။ျမန္မာေတြထဲမွာေတာင္ အဲလိုယဥ္ေက်းတာနဲနဲရွားလာသလိုပဲ။လူေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပုျပီးပိန္ေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရွုပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုေဆးလိပ္မေပးျဖစ္ရင္ေတာ့ လာေတာင္းေရာ။
တစ္ရက္ေတာ့ သူနဲ႔အတူတူလာတဲ့ ကုလားေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေတာ့ ၄ေယာက္၁ေယာက္ကိုက်န္တဲ့ ၄ေယာက္က ဒီေကာင့္က ိုေၾကာက္ေနတယ္ဗ်ာ။၄ေယာက္လံုးဒီေကာင့္ထက္ လူေကာင္ၾကီးတယ္။ေနာက္မွေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ကဒီမွာလုပ္လိုက္ရင္ရတယ္ ဒါေပမဲ့ သီရိလကၤာျပန္ေရာက္ရင္ အကုန္ေသမွာတဲ့။ျမန္မာေတြဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲမသိဘူး။
သူ႔ဘာသူ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မွာသာၾကက္ဖ သူမ်ားအိမ္ေရာက္ရင ္ၾကက္မပါပဲ။ မေလးရွားကလုယက္တဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႔လဲေတြ႔ေရာ ဆရာသမားကြဲျပဲျပီးျပန္ေရာက္လာတာေပါ့။လြန္ခဲ့တဲ့ ၆လေလာက္ကေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုျပီးလာႏွုတ္ဆက္တယ္ တမီလ္လိုေရးထားတဲ့ လိပ္စာတစ္ခုလည္း ေပးသြားေသးတယ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ဝင္ခဲ့ပါဆိုပဲ။ကၽြန္ေတာ္လည္းဘာမွေပးစရာမရွိေတာ ့ေဆးလိပ္ ၅လိပ္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ခုေလာက္ဆိုရင္ လူ႔ေလာကမွာရွိေသးရဲ႕လားေတာင္မသိပါဘူး။သူေျပာသြားတဲ့ထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာကေတာ့ တမီလ္က်ားေတြထဲမွာမိန္းမဦးေရက ပိုမ်ားဆိုပဲ ဟုတ္မဟုတ္သိရေအာင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။သီရိလကၤာ နိုင္ငံေရးတည္ျငိမ္မွ ပိုက္ဆံစုျပီး သြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္။ကိုယ့္နိုင္ငံကေတာ့..........မသိ။
ဒါေပမဲ့သူလည္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ တိုက္ပြဲေတြထဲမွာမပါပါေစနဲ႔ လို႔ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

မေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဘာမွမထူးျခားလွပါဘူးဗ်ာ။ဒီေန႔ သတင္းစာထဲမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လင္မယား စံုတြဲႏွစ္တြဲအေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရတယ္။ပထမ စံုတြဲကမေလးရွာကပါ၊ သတင္းေခါင္းစဥ္ေလးကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေလ ဒီလိုေရးထားတာ every day is Valentine's Day ။သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကတည္းက သတင္းစာထဲမွာ တစ္ခါေတြ႔လိုက္ ရေသးတယ္၊ဒါေပမဲ့ သူတို႔အသက္အရြယ္ကို မသိလိုက္ရဘူး ခုမွပဲသိရတာ ေယာက္က်ၤားအသက္က၃၇ႏွစ္နဲ႔ မိန္းမအသက္က ဘယ္ေလာက္မွတ္လို႔လဲ ၁၀၆ႏွစ္တဲ့၊ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလင္မယားညားၾကတယ္မသိဘူး။အိမ္ေထာင္သက္ ၃ႏွစ္ရွိသြားျပီဆိုပဲ။
ေငြေၾကးေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေယာက်ၤားလုပ္သူက အင္တာဗ်ဳးတစ္ခုမွာေျပာထားတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုပဲထင္တယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလင္မယားကိုၾကည့္ရတာ ခ်မ္းသာတဲ့ပံုမေပါက္ဘူး။ဘာပဲေျပာေျပာ ေယာက်ၤားလုပ္တ့ဲလူကို နဲနဲေတာ့အံ့ၾသေနတယ္။ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာ့မသိဘူး။

ေနာက္ထပ္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သတင္းၾကေတာ့တစ္မ်ဳိးဗ်။အဂၤလန္နိုင္ငံမွာ ၉.၂.၂၀၀၉ (တနလၤာ)ေန႔က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေလးေမြးတယ္။လင္ယူသားေမြးလုပ္တာ ဘာဆန္းလဲဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ ဒီလင္မယားကနဲနဲဆန္းတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကေလးအေဖက ၁၃ႏွစ္ နဲ႔ ကေလးအေမက ၁၅ႏွစ္ တဲ့။သူတို႔ကေလးကိုယ္ဝန္စရတဲ့အခ်ိန္က ကေလးအေဖရဲ႕ အသက္က ၁၂ႏွစ္ ပဲရွိေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲမသိေတာ့ဘူး ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္စြာတဲ့ေကာင္ လို႔ပဲေျပာရမလား။ နဲနဲေတာ့အံ့ၾသေနတယ္။ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာ့မသိဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒီကမၻာၾကီးေပၚမွာ မၾကာခဏဒီလိုသတင္းေတြၾကားရတတ္တာ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက အသက္၃၄ႏွစ္အရြယ္ေရာက္တဲ့ ေယာက္က်ၤားေတြကို ဆင္းရဲတဲ့အသက္ ၁၀၀ေက်ာ္မိန္းမ(အဖြားအို)ၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားမယ္ဆိုရင္ ယူပါမယ္လို႔ လက္ခံမဲ့လူ ရွိမယ္မထင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၂ႏွစ္အရြယ္တုန္းကဆို ဟိုဟိုဒီဒီကိစၥေတြ ဆိုတာဘယ္လိုမွမစဥ္းစားမိခဲ့တာပါ။ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္မယ္္ ကစားမယ္
အိပ္မယ္စားမယ္။ဒါေလာက္ပဲသိခဲ့တာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ေနတာေတာ့ မျဖစ္ေလတန္ဘူး။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ဒီေန႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ကေျခစြယ္ငုပ္လို႔ ဆိုျပီးလာညည္းျပေနတယ္။ေျခစြယ္ လက္စြယ္ငုပ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ခံရ ဆိုးတာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အသိတစ္ေယာက္ေပးထားတဲ့ေဆးနည္းေလး ေျပာျပေပးလိုက္တယ္။အဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရရင္ ေျခစြယ္ သို႔ လက္စြယ္ငုပ္တယ္ဆိုတာ ေျခသည္းလက္သည္းေတြဟာ အခြံမာေၾကာလာျပီး ေဘးအစြန္ႏွစ္ဖက္ သို႔ တစ္ဖက္က အတြင္းဖက္ကိုကုပ္ဝင္လာျပီး အသားထဲကို ျပန္စိုက္ဝင္သြားတာပါ။ အသားထဲကို ဝင္သြားျပီဆိုရင္ အရမ္းကိုနာတာေပါ့ဗ်ာ။အခန္႔မသင့္ရင္ ျပည္ေတြဘာေတြတည္ လာျပီးေနရထိုင္ရတာကစျပီးေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာက္ နိုင္ပါတယ္။

ေျခစြယ္ သို႔ လက္စြယ္ငုပ္ေနရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္သည္းေျခသည္း ေထာင့္အစြန္ကနာလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ မထုိးမဆြပါနဲ႔
အသားထပ္နာပါတယ္။လြယ္လြယ္ေလးပါ ဒီလိုလုပ္ ေျခသည္းလက္သည္းအခံြအလယ္ေလာက္ကို အရင္းကေနအဖ်ားထိ
ကို ဒါး သို႔ ခၽြန္ထက္တဲ့ အရာတစ္ခုခုနဲ႔ ျခစ္ေပးပါ။ေျခသည္းလက္သည္းခြံ အလယ္ေၾကာမွာထူေနတဲ့ အခြံကိုပါးသြားေအာင္ျခစ္ထုတ္ရုံ သာျခစ္ေပးရပါမယ္။
ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။တစ္ရက္ ဒါမွမဟုတ္ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ရက္ထဲပါ။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကုပ္ဝင္ေနတ့ဲ ေျခသည္းလက္သည္းဟာ အလယ္ေၾကာကို ျခစ္ထုတ္လိုက္တ့ဲအတြက္ ေဘးအစြန္ႏွစ္ဖက္လည္းဆက္ျပီး ကုပ္မဝင္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေဘးဖက္ကို ျပန္ကားထြက္လာဖို႔အတြက္ အခ်ိန္နဲနဲ ေပးထားရတာေပါ့။စိတ္သာခ် ေပ်ာက္ကိုေပ်ာက္ရမယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ေျပာရမွာအားေတာ့နာတယ္။ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ နဲနဲညစ္ပတ္တဲ့လူေတြက ေျခစြယ္လက္စြယ္ငုပ္တာအျဖစ္မ်ားသလိုပဲ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

၂၀၀၇ခုႏွစ္ ႏွစ္ဝက္ေလာက္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြစာေစာင္ေတြဖတ္ရင္း ဘေလာ့ဂါဆိုတာကိုသြားေတြ႔ တယ္။ျမန္မာနိုင္ငံမွာဘေလာ့ဂါကို လူေတြစိတ္ဝင္စားလာၾကျပီး တျဖည္းျဖည္းလူသံုးမ်ားၾကတယ္လို႔ ေရးထားေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္ဝင္စား သြားတယ္။ဘေလာ့ဂါ ဘာလဲဘယ္လဲ ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ အင္တာနက္ဆိုတာ ၾကီးကိုေတာင္ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့အခ်ိန္ အီးေမးလ္ကိုေတာင္ ညီမတစ္ေယာက္က အေကာင့္ဖြင့္ေပးထားလို႔ အီးေမးလ္တစ္ခုေတာ့ရွိေနျပီေပါ့ဗ်ာ။ကိုယ့္အီးေမးလ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္ယင္ ဘာကိုဘယ္လိုစလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ဆရာတစ္ေယာက္ ရွာထားရတာေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားကလည္း အင္တာနက္သံုးျပီဆိုရင္ အီးေမးလ္ေလးဖြင့္ၾကည့္ ျပီးရင္ျပန္ပိတ္ ဟိုဂ်ာနယ္ဒီဂ်ာနယ္ေလးဖတ္ျပီး ျပန္လာတာ။ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကြန္ျပဴတာအပိုင္မရွိဘူးေလဗ်ာ။တစ္ရက္ေတာ့ အင္တာနက္သံုးေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားကိုေမးၾကည့္တယ္ ဘေလာ့ဂါဆိုတာဘာလဲဘယ္လဲ ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားက ဘေလာ့ဂါဆိုတာလြယ္လြယ္ေလးပါ ဒီမွာၾကည့္ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္အီးေမးလ္နဲ႔ ဘေလာ့ဖြင့္ေပးတယ္။ ဘေလာ့ေခါင္းစဥ္ေနရာမွာ ေခါင္းစဥ္ဒီလိုထည့္ရတယ္ဆိုျပီး ဘာထည့္တယ္ထင္ပါသလဲ။ i want job တဲ့ အဲဒါကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ဘေလာ့ပါပဲဗ်ာ။(ခုမွရွက္လိုက္တာဗ်ာ) အထဲမွာဘာေတြရွိတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာ ဆရာသမားက မသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲမသိေတာ့ဘူးေပါ့။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂါဆိုတာ ဘာမွမထူးဆန္းပါလားလို႔ ေတြးမိေနတာ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဆရာသမားအစပ်ဳိးသင္ေပးခ့ဲလို႔ အင္တာနက္ကို သံုးတတ္လာတာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ဘေလာ့ဂါကိုျပန္ေမ့သြားေရာ။တစ္ေန႔အင္တာနက္သံုးေနရင္း ဘေလာ့ေတြအမ်ားၾကီး စီထားတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သြားပါေလေရာ။ဖတ္ၾကည့္အံုးမွ ဆိုျပီးတစ္ခုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖတ္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာေဖာင့္ မယူတတ္ေသးဘူးဗ်။ေအာက္ဆံုးကဘေလာ့ကိုစဖတ္မယ္ဆိုျပီး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖတ္လို႔ရပါေလေရာဗ်ာ။အဲဒီဘေလာ့ကေနျပီး လင့္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘေလာ့တစ္ခုကိုဝင္လိုက္ေတာ့လည္း ဖတ္လို႔ရျပန္ေရာ။အဲဒီဘေလာ့ႏွစ္ခုဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္၊ ငါဘေလာ့လုပ္တုန္းကနဲ႔ တစ္ျခားစီပါလား လို႔လဲစဥ္းစားမိတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဘေလာ့လုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ လာေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘေလာ့ဂါျဖစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေစတဲ့ အဲဒီဘေလာ့ႏွစ္ခုကေတာ့ s0wha1 နဲ႔ ကိုထိုက္မင္း တို႔ဘေလာ့ေတြပါ။
ဘေလာ့ကိုဘယ္ကဘယ္လို စလုပ္ရမလဲဆိုတာ လိုက္ေမးၾကည့္ရတာေပါ့၊ဆရာသမားကလည္း မရိွေတာ့ဘူး ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္းေမးလို႔မရဘူး။ကံေကာင္းေထာက္မစြာလား ကံဆိုးတာလားေတာ့မသိဘူး ကိုေစတန္ေဂါ့ ရဲ႕ Making myanmar Blogဆိုတဲ့ဖိုင္ေလးကို ညီမတစ္ေယာက္ကပို႔ေပးလို႔ရလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့မလုပ္တတ္ေသးဘူး ဆရာရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။ ရွာေတ႔ြတဲ့ဆရာသမားကလည္း ဘေလာ့မလုပ္တတ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး ၾကိဳးစားၾကည့္ရတာေပါ့။ eot ဆိုတာကိုဆရာသမားကလည္း မသိေတာ့ အဲဒီအဆင့္ကိုေက်ာ္ ျပီးေတာ့လုပ္ရတာေပါ့။ကိုယ့္ဘေလာ့ကလည္း ျမန္မာစာေဖာင့္ မယူရင္ၾကည့္လို႔မရဘူး။ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ ျမန္မာစာေဖာင့္ ကိုဘယ္လို install လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့တယ္။
ပထမဆုံးစလုပ္တဲ့ ဘေလာ့က သိပ္အဆင္မေျပေသးဘူး။ဘေလာ့ဂါကေပးထားတဲ့ တန္းပလိတ္ကို ယူထားတာဆိုေတာ့ သိပ္မလွသလိုပဲ၊ ေခါင္းစည္းပံုလည္း စစ္သူၾကီးပံုလိုလိုဘာလိုလို နဲ႔ဆိုေတာ့ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုျပန္ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။တန္းပလိတ္ အသစ္တစ္ခုလိုက္ရွာျပီး ဒီဘေလာ့ေလးကိုအစပ်ဳိး လိုက္တာေပါ့။ကိုမင္းေက်ာ္ ရဲ႕တန္းပလိတ္နဲ႔တူေနတဲ့ အတြက္ေတာ့ ကိုမင္းေက်ာ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ကြန္ျပဴတာမရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါဆိုေတာ့ ဘာမွတင္စရာမရွိေတာ့ လွတဲ့တန္းပလိတ္ ေတြကိုပဲ ရွာတင္ထားရတာေပါ့။ ခုမွစာနဲနဲပါးပါး စမ္းေရးေနရတာ။၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္မွပဲ ဘေလာ့ေလးက နဲနဲအထိုင္က်လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးနဲ႔အမ်ားဆံုးသြားေလ့လာခဲ့တဲ့ ဘေလာ့က ကိုညီလင္းဆက္ ရဲ႕ဘေလာ့ပါ။အဲဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့အတြက္ လုပ္ခ်င္တာေတြဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ဟိုရွာဒီရွာ လုပ္ရင္း mmbloggershelpdesk ဆိုတဲ့ဘေလာ့ကို ေရာက္သြားတာေပါ့။အဲဒီဘေလာ့ကေန လိုခ်င္တာေတြယူရတာေပါ့။ဒါေပမဲ့ အဲဒီဘေလာ့မွာ ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာင္ သြားမေျပာရေသးဘူးဗ်ာ။သြားေတာ့သြားရအံုးမယ္။
ကၽြန္ေတာ္အမ်ားဆံုး ေလ့လာခဲ့ရတာကေတာ့ ကိုရန္ေအာင္ နဲ႔ ကိုမင္းေက်ာ္ တို႔ဆီကပါ။ေနာက္ထပ္လည္း သူတို႔ဆီက အမ်ားၾကီးေလ့လာရအံုးမယ္။ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ရဲ႕ ေဘးဖက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ားေလ့လာရန္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္က လင့္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာခဲ့တဲ့ေနရာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားမ်ားရဲ႕ ေနရာေတြပါ။တကယ္ေတာ္တဲ့ လူေတြေပါ့ဗ်ာ။က်န္ေနခဲ့တဲ့ဆရာမားေတြရဲ႕ ဘေလာ့လင့္ေတြလည္း ရွိေနအံုးမွာ ေနာက္မွျပန္ရွာျပီးတင္ရမယ္။ ေၾကာက္လို႔ မတင္ရဲတဲ့ ဆရာသမားေတြရဲ႕ ဘေလာ့ေတြလည္းရွိပါတယ္။နိုင္ငံေရးဘေလာ့ဂါကို မေလးရွားအစိုးရကလည္း ဖမ္းပါတယ္ဗ်ာ သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ကိုေနဘုန္းလတ္ ရဲ႕သတင္းကိုလည္းဘေလာ့ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးၾကားဖူးပါတယ္။ျမန္မာဘေလာ့ဂါဆိုတာနဲ႔ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို အရင္ဆုံး ေျပးျမင္ေယာင္မိတယ္။ေလာေလာဆယ္ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဘေလာ့ဂါဆိုလို႔ သားၾကီး တစ္ေယာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြန္ျပဴတာ မရွိေသးလဲ ဘေလာ့လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိရင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ပို႔စ္ေတာ့မတင္နိုင္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြန္ျပဴတာမရွိဘဲ ဘေလာ့လုပ္ထားတာပါ။လုပ္ခ်င္စိတ္ေလးပဲလိုပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ဖြန္ေၾကာင္ေနတာနဲ႔စာရင္အမ်ားၾကီးသာပါတယ္(သက္ဆိုင္သူမ်ားသိပါတယ္)။ ရင္ထဲမွာရွိတာေလးေတြကို ေရးထားလို႔ရတာေပါ့။အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္း ေရးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းပါမယ္။ဘေလာ့ဂါေတြေနရာအစုံရွိရင္ ေနရာစုံက သတင္းမွန္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းသိနိုင္တာေပါ့။ဘေလာ့ဂါေတြေၾကာင့္ အိႏၵိယမွာအၾကမ္းဖက္တာတို႔ ဂါဇာမွာ အစၥေရးကလူေတြသတ္ေနတာေတြကို ဘေလာ့သတင္းေတြကေန ခ်က္ခ်င္းသိေနရတာပါ။အဲဒါမွ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဘယ္သူမွားတယ္ ဘယ္ေနရာမွာ အကူအညီေတြလိုေနတယ္ဆိုတာ ဘေလာ့ဖတ္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္နိုင္တာေပါ့။ မသိေစခ်င္ရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တာေတာ့ ဘေလာ့ဂါ အမ်ားစုက အမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္ေနၾကတာပဲ။အမွန္တရားဖက္ကရပ္တည္ သင့္တယ္လို႔ လည္းထင္ပါတယ္။(ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ နိုင္ငံေရးမပါဘူးေနာ္)။စြတ္ရြတ္ေရးလို႔ေတာ့ မရဘူးေလဗ်ာ တို႔အစိုးရက ရိုးရာအပ်က္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

တစ္ခါတစ္ေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာမွာ လူေလး၊ငါးေယာက္ေလာက္နဲ႔ အတူတူ မုန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စားစရာတစ္ခုခုကို စားဘူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ကိုယ္နဲ႔အတူ မုန္႔အတူစားတဲ့လူေတြဟာ ေျပာမနာဆိုမနာငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ဘာမွမထူးျခားေပမဲ့ သာမန္ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႔အတူစားတယ္ဆိုရင္ သတိထာျပီးေလ့လာၾကည့္ပါ။လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို ပါးပါးေလးေတြရပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ၾကတဲ့အခါ ဆိုင္ကေရာင္းတ့ဲ မုန္႔ကိုစားေလ့စားထမရွိပါဘူး။တစ္ခုခုစားခ်င္ရင္ တစ္ျခားဆိုင္ကမုန႔္ကိုဝယ္လာျပီး စားၾကတာပါ။မုန္႔စားပါမ်ားလာေတာ့ မုန္႔ကုန္ခါနီးတိုင္းေျပာၾကတဲ့စကားေတြကို သတိထားမိလာတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မုန္႔တစ္ခုတည္းက်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာပိုသတိထားမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မဆာတတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ "ငါေတာ့ဝျပီ မစားေတာ့ဘူး"ဆိုျပီးေျပာလိုက္တယ္။အဲ...ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္ေနရင္ေတာ့ "တစ္ခုပဲက်န္ေတာ့တယ္ ငါစားလိုက္ေတာ့မယ္"လို႔ေျပာျပီး စားပစ္လိုက္တယ္။ဆက္မစားခ်င္ေတာ့တဲ့လူေတြက မစားေတာ့ဘူးလို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာေပမဲ့ က်န္ေနေသးတဲ့ တစ္ခုကိုစားခ်င္တဲ့လူေတြက ဘာေျပာမယ္ထင္ပါသလဲ။
'စားၾကေလ ဒီမွာမုန႔္တစ္ခုက်န္ေသးတယ္'လို႔တစ္ေယာက္က ေျပာလာရင္ မစားခ်င္ေတာ့တဲ့ သူေတြက 'ေတာ္ျပီေတာ္ျပီ' 'ဝျပီ မစားေတာ့ဘူး'လို႔ ေျဖၾကတယ္။'ေနပါေစ' 'စားပါဗ်ာ' လို႔ျပန္ေျဖလာရင္ေတာ့ ေမးတဲ့လူကလည္းစားခ်င္ေနတယ္ ေျဖတဲ့လူကလည္း စားခ်င္ေနတာကို ရဲရဲမေျပာဘဲေဝ့ဝုိက္ျပီးေျပာေနၾကတာ၊ဘယ္သူမွမစားေတာ့မွ ေမးတဲ့လူက 'တစ္ခုတည္းက်န္ေနတာ ႏွေျမာစရာၾကီး စားပစ္လိုက္မွ'ဆိုျပီး မေကာင္းတတ္လို႔ စားရတဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔စားပါေလေရာ။တကယ္တမ္းစား မဲ့လူရွိေနရင္လည္း တစ္ဝက္ေတာ့ ယူစားလိုက္ေသးတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း စားခ်င္ေနတဲ့လူက 'မစားၾကေတာ့ဘူးလား ဒီမွာတစ္ခုက်န္ေသးတယ္' လို႔တစ္ခါတည္း အေျဖရက်ပ္ေအာင္ ပိတ္ေမးတတ္ပါေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဝယ္လာတဲ့မုန္႔ ဆိုရင္သာ ဒီလိုမ်ဳိးေျပာဆိုျပီးမွ ဝေအာင္စားၾကတာ။
သူတို႔ဝယ္လာလို႔ကေတာ့.....။
ကၽြန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္အမ်ားသားဗ်။သူတို႔ေျပာတာဆိုတာေတြ နားေထာင္ျပီး ေတာ္ေတာ္ရီရတယ္ ဗ်။ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာရဲၾကပဲသြယ္ဝိုက္ျပီး ေျပာေနၾကတယ္။မုန္႔စားတဲ့ေနရာမွာ ဒီလိုျဖစ္ေနရင္ ဒီထက္တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနတယ္။

စာေရးဆရာမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းရာေတြကို နားလည္ေအာင္မေရးနိုင္တာ နားလည္ေပးပါ။ ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

"ဆံုးရွံဳးရေသာအခ်စ္ျဖင့္ ဘဝသည္ရင့္က်က္ လာခဲ့ရသည္"လို႔ တဂိုးရဲ႕ စာစုေတြထဲမွာ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၁၅၀၀ ေမတၱာတစ္ခုထဲကိုပဲ ဆိုလိုတယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ေဖေဖကြယ္လြန္ေတာ့မွပဲ ဒီစာစုဟာ ၅၂၈ ေမတၱာကိုပါဆိုလိုမွန္း သိခဲ့ရတယ္။မေသရမဲ့လူဆိုတာလည္းေလာကမွာမရွိပါဘူး။လူေတြအားလုံးေသဖို႔ေမြးလာၾကတာပါ။ဒါေပမဲ့ အေဖကြယ္လြန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာအသက္ ပိုၾကီးသြားသလိုခံစားရတယ္အေဖ။
အေဖ႔အတြက္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ထားခဲ့တဲ့ ခါးထိေရာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ကိုပဲ အေဖ့ရက္လည္တဲ့ဒီေန႔မွာ ညွပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာ၊သံေယာဇဥ္အရွိဆံုး အရာဆိုလို႔ အဲဒီဆံပင္ပဲရွိပါတယ္။


သားသမီးေတြအေပၚေကာင္းတဲ့ အေဖဆိုေတာ့လည္းသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကခံစားရတာေပါ့ဗ်ာ။လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ အနည္းငယ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ ျပည္နယ္အဆင့္အရာရွိ အေနနဲ႔ ျပည္နယ္တစ္ခုမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတယ္။အဲဒီျပည္နယ္္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာ တဲ့အခါ တိုင္းတစ္တို္င္း,တိုင္းကို ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ေပးဖို႔ ရုံးခ်ဳပ္ကို အခက္အခဲမ်ားကို တင္ျပေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။အဲဒီကစျပီး ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ အနုနည္းနဲ႔ ဆႏၵျပပါတယ္။သူ႔ဆႏၵျပပံုကတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္မရမခ်င္း ဆံပင္မညွပ္ပဲ ေနေတာ့တာပါ။
ဒီလိုဆႏၵျပေနတာ ကိုဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ညႊန္/ခ်ဳပ္ ကိုပဲအသိေပးခဲ့တာပါ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဆံပင္က ပုခံုးကိုထိလာတဲ့အထိ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္မရေသးပါဘူး။စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ ျပည္နယ္အဆင့္ အရာရွိတစ္ေယာက္က ဆံပင္အရွည္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာအၾကည့္ရ ဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။အားလံုးကဆံပင္ညွပ္ဖို႔ေျပာေပမဲ့ ေခါင္းမာသလားမေမးနဲ႔ လံုးဝကိုမညွပ္ပါဘူးဗ်ာ။ဆံပင္ရွည္ စထားတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး အနည္းဆံုး တစ္လတစ္ခါျပန္ေနက် ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ ဇာတိရပ္ရြာကိုေတာင္
မျပန္ေတာ့ဘူး။အေဖ ျပန္မလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုက လိုက္သြားရတာေပါ့။ဘာျဖစ္လို႔မျပန္သလဲ ဆိုေတာ့ ဇာတိရပ္ရြာကိုျပန္ရင္ ငယ္နိုင္ေတြ ရွိေနတယ္ေလ။ဥပမာ ငယ္ဆရာ/မတို႔ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ဆရာေတာ္ဘုန္းၾကီးတို႔ ေပါ့ဗ်ာ။ငယ္နိုင္ေတြဆိုတဲ့အတိုင္း ငယ္ငယ္ထဲက နိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆံပင္အတင္းညွပ္ေပးမွာစိုးလို႔မျပန္ေတာ့တာပါ။ဘယ္လိုလူမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အေပၚေက်းဇူးရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ငယ္နိုင္ေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ဇာတိေဒသမွာ ရွိၾကစျမဲပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမဘြဲ႔ယူရမဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ။ဘြဲ႔ယူတာကို လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဆံပင္ကိုညွပ္ မွျဖစ္မယ္ေလ။ဆံပင္အရွည္ၾကီးနဲ႔လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း လူလယ္ေခါင္မွာသမီးျဖစ္သူ အရွက္ရစရာေပါ့။စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားသြားမယ္၊တစ္ဖက္ကလည္းသမီး တစ္ဖက္ကလည္း ရာထူးအေျပာင္းအေရြ႕ အတြက္တိုက္ပြဲဝင္ေနတာ။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အေဖဟာသားသမီးကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္။သမီးဘြဲ႔ယူတာလိုက္ဖို႔ အတြက္ဆံပင္ကိုညွပ္လိုက္ျပီး၊တစ္ျခားတစ္ဖက္ကိုအေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတယ္။
အေဖဟာ သူ႔ရဲ႕ဝန္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ သားသမီေတြမ်က္ႏွာ မငယ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့တယ္ ဆိုတာအေဖကြယ္လြန္ေတာ့မွပဲ ပိုနားလည္လာရတာပါအေဖ။ကိုယ့္ထက္လစာနည္းတဲ့ အေဖ့လစာကိုပဲ ဝိုင္းသံုးခ့ဲၾကတယ္။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ဆုံးတဲ့၇ရက္ေျမာက္ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္ကို အိမ္မွာလုပ္ၾကတယ္။တစ္ပတ္္လံုးလည္း အိမ္မွာဘုန္ၾကီးပင့္ တရားနာျပီ အေဖ့တြက္အမွ် ေပးေဝၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမေလးရွားက ဘုန္ၾကီေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ တစ္ပတ္လံုး အာရုဏ္ဆြမ္း ကပ္ျပီး ရက္လည္ကိုလည္း ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ျပီး အေဖ့အတြက္အလွဴအတန္းလုပ္ ပါတယ္။အဲဒီကုသိုလ္အားလံုးရဲ႕အဖို႔အစုကို ေဖေဖေရာက္ရာဘံုဘဝက သာဓုေခၚဆိုနိုင္ပါေစ အေဖ။
တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသမွငိုတဲ့ သားမ်ဳိးပါအေဖ။ ။
အေဖလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေတာ့ ဒီေန႔ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ။လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းေလာက္ကလည္း အေမ့ညီမ အေဒၚတစ္ေယာက္ကြယ္လြန္
ခဲ့ေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကမိသားစုနဲ႔ အရမ္းေဝးကြာတဲ့ေနရာ တစ္ခုမွာ ေရာက္ေနခ့ဲေတာ့ ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္
ခ့ဲဘူး။
ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ အၾကီးဆုံး သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိသားစုအနားမွာ ရွိေနသင့္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ကၽြန္ေတာ္က လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွျပန္လို႔ မရေသးဘူး။အားလံုးအဆင္ေျပေျပ ျပီးဆုံးသြားပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရံုကလြဲျပီး
ဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။blogger တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ရင္ထဲရွိတာကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ post ေလးေတာ့ တင္ထားခြင့္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ နိုင္ငံျခားကိုေရာက္ေနတာ ၅နွစ္ေက်ာ္ေနျပီ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ဖုန္း၂ခါပဲေျပာခဲ့ရတယ္။အြန္လိုင္းမွာလည္း မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။အြန္လိုင္းမွာ အေမနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါေတြ႔ရေသးတယ္။ညီ,ညီမေတြနဲ႔ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ အျမဲေတြ႔ေနရတယ္။
ခုအခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းညႊန္ဆုံမလမ္းျပမဲ့လူ ေထာက္ပ့ံအားေပးမဲ့သူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုရဲ႕ မဟာတံတိုင္းၾကီးျပိဳလဲသြားျပီ။
အေဖ့အတြက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းရာ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သြားမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေဖ့ေၾကာင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ရဘူး။အေဖက ဝန္ထမ္းဆိုေပမယ္ လာဘ္မစားတဲ့
အတြက္ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ငါ့အေဖလာဘ္မစားဘူးကြလို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာရဲခဲ့တဲ့အတြက္ အေဖ့ကိုအျမဲေက်ဇူးတင္ေနမွာပါ။ေငြေၾကးခ်မ္းသာတာထက္ ဂုဏ္သိကၡာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း တန္ဖိုးထားပါတယ္အေဖ.....
အေဖျဖစ္ေစ ခ်င္တဲ့အတိုင္း အမွန္တရားဖက္မွာအျမဲ ရွိေနမွာပါ.....
အေဖ့ရဲ စာအုပ္စင္ၾကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုရင့္က်က္ ေစခဲ့ပါတယ္ အေဖ.....
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကရပ္တည္ျပီး ယုံၾကည္မွုေတြကို ခိုင္ျမဲေစခဲ့တဲ့အေဖ.....
ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို စိတ္ခ်ျပီး သာသြားပါေတာ့အေဖ.....

လူဆုိတာ ေသမ်ဳိးေတြပါ၊ေမြးလာထဲက တစ္ေန႔ေသၾကရမွာ ဆုိေတာ့ဒါဟာအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ေသခါနီးမွာ စိတ္မွေျဖာင့္ရဲ႕လား။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုအေပၚ တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အေဖ ေကာင္းရာသုကတိလားပါေစ။တစ္ေန႔ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖ့ေနာက္ လိုက္ခဲ့ရမွာပါ။
ဘာပဲဲဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ဆံုး႐ႈံးမႈေပါ့ဗ်ာ.....

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထိုင္ၾကတာပါ။မ်ားတာမွ ေတာ္ေတာ့္ကိုမ်ားတာ။ထိုင္မိျပီဆိုရင္လည္း လူငယ္ဘာဝျငင္းၾကခုန္ၾက ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္းေျပာၾကဆိုၾက။ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြလုပ္ၾက။ေပ်ာ္စရာေတာ့အေကာင္းသားဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီအရြယ္ကို ျဖတ္သန္းလာတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ အမွတ္တရေလးေတြရွိတာေပါ့ဗ်ာ။အမွတ္တရရွိေနတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေလးေတြကုိ အမွတ္တရရွိေနေအာင္လို႔ post အေနနဲ႔တင္ထားလိုက္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ နယ္ျမိဳ႔ေလးမွာက အခ်ိန္အားရင္ သြားစရာဆိုလို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊အရက္ဆိုင္၊ထန္းရည္ဆိုင္ နဲ႔ ဗီြဒီယိုရုံ ေလာက္ပဲရွိတာ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္တစ္ဖြဲ႔လံုး အခ်ိန္အားတာနဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ျပီး အားရပါးရ ေဝဖန္ေရးနဲ႔ေလကန္ေရး လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ကံဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္မိလို႔ကေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ေတြအကုန္ၾကားရေတာ့တာပဲ။သူငယ္ခ်င္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နွမ ျဖတ္သြားရင္ေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။စည္းေတာ့ေစာင့္ရတာေပါ့။
ညဖက္မိုးခ်ဳပ္ လူရွင္းလာလို႔ ေဝဖန္စရာမရွိေတာ့ရင္ စကားစရွာျပီးျငင္းၾကခုန္ၾကေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ ခုထိမွတ္မိေနတဲ့ အျငင္အခုန္ေလး တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ဘယ္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုစလိုက္တယ္မသိဘူး။အိမ္ၾကက္ခ်င္းအိုးမဲသုတ္ျပီး တိုက္ရင္ခြပ္တယ္ မခြပ္ဘူးနဲ႔ ျငင္းၾကတာေပါ့။ ျငင္းရင္းခုန္ရင္ကေနျပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ဝိုင္းေၾကး ေလာင္းကစားပြဲေလး ျဖစ္သြားေရာ။အိမ္ၾကက္ခ်င္းအိုးမဲသုတ္ျပီး တိုက္ရင္ခြပ္တယ္ ကတစ္ဖြဲ႔၊မခြပ္ဘူးကတစ္ဖြဲ႔ေပါ့။ဟဲဟဲဟဲ ဘာရမလဲ ကၽြန္ေတာ္က ဒိုင္လုပ္တာေပါ့။ဘယ္သူပဲ နိုင္နိုင္ ဘယ္သူပဲရွံးရွုံး ကိုယ္က နိုင္ျပီသားပဲ။
ညတြင္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္က ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ဖေလးနွစ္ေကာင္ သြားဖမ္းထားတာေပါ့။နွစ္ေကာင္စလံုးကလည္း တိုက္ၾကက္မ်ဳိးႏြယ္ အေရာင္အဆင္းတူ ညီအစ္ကို နွစ္ေကာင္ေပါ့။ၾကက္သမားေတြကေတာ့ ေဖာင္းလို႔ေခၚတာပဲ။ေနာက္ေန႔လူစံုမွတိုက္မယ္ဆိုျပီး အခ်ိန္နဲ႔ေနရာ သတ္မွတ္ျပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္အိပ္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာမွာ လူစံုေတာ့ ၾကက္ဖေလးႏွစ္ေကာင္ကို အိုးမဲမသုတ္ခင္စမ္းတိုက္ၾကည့္ေတာ့ အငယ္ေကာင္က ထြက္ထြက္ေျပးတာေပါ့။ၾကက္ဖ ႏွစ္ေကာင္စလံုးေသေသခ်ာခ်ာ အိုးမဲသုတ္ျပီးထပ္တိုက္ၾကည့္ေတာ့ လံုးဝလံုးဝကိုမခြပ္ပါဘူးဗ်ာ။အငယ္ေကာင္ပဲထြက္ေျပးတာေပါ့။အနိုင္အရွုံး ကေတာ့အေျဖေပၚသြားျပီ ကၽြန္ေတာ္ကဒိုင္ဆိုေတာ့ပြဲမစခင္ ကတည္းကနိုင္ျပီးသား၊လံုးဝကိုအရံွဳးမရွိဘူး။
အေလာင္းအစားပြဲျပီးသြားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ဖြဲ႔လံုး ပ်င္းေနေတာ့။အိမ္ၾကက္ခ်င္းမခြပ္ရင္ တစ္ျခားေနရာကၾကက္နဲ႔တိုက္ၾကမယ္ဆိုျပီး။ၾကက္တိုက္ထြက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ဖြဲ႔လံုး ၁၀တန္းေျဖထားတဲ့အခ်ိန္ အလုပ္အကိုင္ကလည္းမရွိ မိဘလုပ္စာထိုင္ျဖဳန္းတီးေနတဲ့ အခ်ိန္။ရန္ကုန္မွာလို ဘာသင္တန္းညာသင္တန္း မွမရွိေတာ့ ဒီအတိုင္းအခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္ပစ္ေနရတာ ခုမွႏွေျမာေနမိတယ္။
တစ္ျခားကၾကက္နဲ႔သြားတိုက္တာဆိုေတာ့ ရဲဖမ္းခံရမွာလည္းေၾကာက္ရေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ စခန္းမွူးရဲ႕ သားတစ္ေယာက္လည္း ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ဒီေကာင္ကလည္း ၾကက္တိုက္ဖို႔ တက္ၾကြေနေတာ့။ၾကက္တိုက္ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ၾကက္တိုက္တာလည္းနိုင္ ရဲနဲ႔လည္း မေတြ႔ဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၾကက္ကိုသူ႔အိမ္ျပန္ပို႔ျပီး လက္ဖက္ရည္သြားၾကမယ္ ဆိုျပီးၾကက္ကိုျပန္ပို႔ေတာ့မွ အိုးမဲသုတ္ တိုက္တုန္းကမခြပ္တဲ့ ညီအစ္ကိုၾကက္ႏွစ္ေကာင္စလံုး
အေသအလဲ ခြပ္ေတာ့တာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တိုက္လာတဲ့ၾကက္က ေရကိုင္ထားေတာ့ ့ေရေတြစိုေနတာေပါ့။အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ၾကက္ခ်င္းတိုက္ခ်င္ရင္ အိုးမဲသုတ္လို႔မရဘူး ေရေလာင္းတိုက္မွရတယ္ ဆိုတာသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထပ္ျပီးစမ္းသပ္ မၾကည့္မိၾကေတာ့ဘူး။
နယ္ျမိဳ႕ေလးေတြမွာေနရတဲ့လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘဝဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ိန္ေတြကို ဒီအတိုင္းထိုင္ျဖဳန္းေနၾကရသလိုပါပဲ။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အခ်ိန္ေတြကိုျဖဳန္းတီးပစ္ေနတာကို သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး။ကိုယ့္ဖာသာကိုေတာ့ ေက်နပ္ေနခ့ဲၾကတာေပါ့။ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ဖားကေလးလို ေရတြင္းအျပင္ကိုေရာက္ေတာ့မွ ေလာကၾကီးက က်ယ္ျပန္႔ပါလားဆိုတာ သတိထားမိၾကတာပါ။ ။
စာေရးဆရာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတြ အစီအစဥ္မက်ရင္ မိမိဖာသာ အဆင္ေျပေအာင္ ဖတ္သြားၾကပါဗ်ာ။ ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ျပည္ပနိုင္ငံေတြကို ထြက္ျပီးအလုပ္လုပ္ ေနၾကတ့ဲလူေတြ ေက်ာင္းတက္လာၾက လူေတြအရမ္းကိုမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက အဲဒီလူေတြ ျပည္ပကုိထြက္ခြာခါနီးမွာ
ဘာေတြ ေတြးေနခ့ဲၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္တာပါ။

ဥပမာ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပည္ပကုိထြက္ခြာခါနီး စဥ္စားမိတာက ငါ့နိုင္ငံငါျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ငါ့မိသားစုဝင္ေတြ အားလုံးစုံစုံလင္လင္ ျပန္ေတြ႔ရပါေတာ့မလားလို႔ စဥ္စားခဲ့ဖူးတယ္။အဲဒီလိုပဲ အျခားလူေတြလဲ တစ္ခုခုေတာ့စဥ္းစားမိခ့ဲၾကမယ္ထင္တာပဲ။
တစ္ခ်ဳိ႕က မိသားစုေတြရဲ႕ဘဝေတြအဆင္ေျပဖို႔ ဒီလိုမ်ဳိးကမ်ားပါတယ္။တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း မိန္းမယူဖို႔တဲ့ ဒီလိုလူေတြလည္းရွိတာပဲ။
အဲဒီလူေတြအားလုံး သူတို႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာမယ္မထင္ဘူး။ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆိုေတာ့ ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့
လူေတြကအမ်ားသားပဲ။ေနာက္ျပီး အားသန္ရာ လုိင္းေတြထဲေရာက္သြားတဲ့လူေတြလည္း မနဲဘူး။ ဥပမာ အရက္တို႔၊မိန္းမလိုက္စားတာတို႔
အစုံေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ထပ္စဥ္းစားမိတာက အခုအခ်ိန္မွာ မေလးရွားနိုင္ငံ ကိုအလုပ္လုပ္ဖို႔ မလာသင့္ေသးဘူးလို႔ထင္တယ္၊ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရရင္
မေလးရွားနိုင္ငံ ရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနက ေတာ္ေတာ္က်ဆင္းေနတယ္ထင္တာပဲ။စီပြားပ်က္ ကပ္ၾကီးကမေလးရွားနိုင္ငံ ကိုလည္းထိခိုက္တာေပါ႔။
မေလးရွားနိုင္ငံက အိႏိၵယလူမ်ဳိးေတြက လုယက္သူေတြနဲတူျပီး၊ရဲေတြကိုၾကည့္ရတာ ဓားျပေတြနဲ႔တူေနသလိုပဲ၊ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
အိႏိၵယလူမ်ဳိးေတြက အုပ္စုဖြဲ႕လုယက္မွုေတြကိုက်ဳးလြန္ၾကတယ္၊ရဲေတြက နိုင္ငံျခားသားေတြကို ဖမ္းမိရင္ ပိုက္ဆံအတင္းေတာင္းေတာ့
တာပဲ၊အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ရွိလည္း နဲနဲေတာ့မရ ရေအာင္ေတာင္းေတာ့တာပဲ၊တစ္ခ်ဳိ႕ စိတ္ညစ္မခံခ်င္တဲ့လူေတြကေတာ့ နဲနဲပါးပါးေပးလိုက္ရတာေပါ့၊ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက တစ္ျပားမွမေပးပဲ ေပေတေနရင္ေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ျပီး
မရတဲ့အဆုံးမွ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၾကတာ
အဲ.....ျမန္မာသံရုံးအေၾကာင္းလား.....
အင္း.....နွာေစးေနတယ္.....မစဥ္းစားအားေသးဘူး.....

မွတ္ခ်က္။ ။ေရာက္တတ္ရာရာ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားျပီး ေလွ်ာက္ေရးထားတာပါဗ်ာ။မေလးရွားေရာက္ တဲ့လူတိုင္းနဲ႔ေတာ့အျမင္တူခ်င္မွတူလိမ့္မယ္။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

ဘာ post မွမတင္နုိင္တာ ၾကာျပီဆုိေတာ့ blog ေလးလည္း မ်က္နွာငယ္ေနရတာေပါ့။
ဘာေရးရမွန္းလည္း မသိဘူး ေလာေလာဆယ္ ဘာမွေရးစရာလည္း ရွာမရေတာ့ဘူး၊ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခုေတာ့
ေရးခ်င္ေနတယ္။စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္း ၂၀၀၇ခုနွစ္တုန္းက လူၾကီးတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့စကား
ကိုသြားသတိရတယ္။
"ငါ့တူ ဝါးေတြပြင့္ေနတယ္ ရိကၡာေလးဘာေလး ဝယ္စုထားအုံး ေတာ္ၾကာ ရိကၡာျပတ္ေနအုံးမယ္"တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေမးတာေပါ့
"ဦးေလးကလည္း ဝါးေတြပြင့္တာနဲ႔ ဘာလို႔ရိကၡာဝယ္ထားရမွာလဲ"ဆုိေတာ့
"မင္း ဝါးပင္ေတြက အပြင့္ ပြင့္တာျမင္ဖူးလား"တဲ့
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဝါးပင္ေတြပြင့္လား မပြင့္လားတစ္ခါမွ ေစာင့္လည္းမၾကည့္ဖူးဘူး။
သတိလည္းမထားမိဘူး။
"အမွတ္တမ့ဲပဲ ဦးေလး" လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့
"မွတ္ထားငါ့တူ ဝါးပင္ေတြ အပြင့္ ပြင့္ျပီဆုိရင္ နိုင္ငံမွာ ထူးျခားတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ ေတြျဖစ္တတ္တယ္"တဲ့
ဟုတ္လားမဟုတ္လား ေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ေသခ်ာတာက အခုဝါးပင္ေတြ ေတြ႔တုိင္း ပြင့္လားမပြင့္လား
ေစာင့္ၾကည့္တတ္တ့ဲ အက်င့္ေလး ပါလာတယ္ဆိုပါေတာ့။ဒီကိစၥ ဟုတ္မဟုတ္ ကို သိတဲ့လူရွိရင္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပေပးခ့ဲၾကပါ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....

>>>ကိုသီဟ

>>>သားၾကီး

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ၿပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ.....