မုိးစက္ပြင္႔ နဲ႔ ကိုသီဟ

Blog လုပ္ခ်င္လုိ႔သာလုပ္ေန႐တာ ကၽြန္ေတာ္မွာ pc ကလည္းမ႐ွိ lap top ကလည္းမ႐ွိ၊သင္တန္းလည္း မတက္ဖူးဘူး၊ စာလည္းေကာင္းေကာင္း
မ႐ိုက္တတ္ေတာ့ ပို႔စ္တင္ဖုိ႔က နဲနဲအခက္အခဲ ႐ိွလာတာေပါ့။ ကံေကာင္းလို႔ blog နဲနဲလုပ္တတ္တာ။ေလာေလာ
ဆယ္ေတာ႔ လက္ေ႐းနဲ႔ေ႐း ထား႐တာေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီစာတုိက္က ပို႔ေပး႐င္ေတာ႔ သူက
စာ႐ိုက္ျပီး email ကုိျပန္္ ပို႔ေပးတယ္။ အဆင္သင့္ post တင္႐ုံပဲ အားနာလုိ႔ သိပ္မပုိ႔ျဖစ္ဘူး။

Blog အတြက္ ပံုေလးေတြ လုိ႐င္လည္း အကူညီေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လည္း႐ိွေသးတယ္ဗ်။
ပုံေလးေတြလိုလာ႐င္ သူ႔ဆီဖုန္းသာဆက္လုိက္ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးတာဗ်ာ။ သူက graphic ကြ်မ္းက်င္တယ္ ဗ်။
ဒါေပမဲ႔ အဲဒီပုဂၢိဳလ္နဲ႔ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးတာမဟုတ္ဘူး ဖုန္းနဲ႔ပဲစကားေျပာဘူးတာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို သူငယ္ခ်င္း ေတြ႐ိွေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္႔ blogေလးက နဲနဲၾကည့္လို႔အဆင္ေျပေနတာ။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္႐င္းအ႐မ္းေကာင္းတာ သူတုိ႔သာမကူညီ႐င္ ဘာpostမွ တင္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ၾကည္လုိ႔လည္းေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ post ေတြကုိစာ႐ိုက္ေပးတာက မုိးစက္ပြင္႔ လုိ႔ေခၚတယ္။ မိန္ကေလးမဟုတ္ပါဘူး ေယာက္်ားၾကီးပါဗ်ာ။ graphic ပုံေလးေတ ြလုပ္ေပးတာက ကိုသီဟ လုိ႔ေခၚတယ္။

Blogger ျဖစ္ဖုိ႔အျခားလူေတြအတြက္ လြယ္ခ်င္လြယ္မယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ နဲနဲခက္တာအမွန္ပါ။
ဒါေပမဲ႔ လုပ္ခ်င္တဲ႔စိတ္ေလး႐ွိေတာ႔လည္း ၾကည္ေပ်ာ္႐ွဳေပ်ာ္ blogေလး လုပ္လုိ႔႐လာတာေပါ႔။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘာေတြပဲလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ စိတ္ပါ႐င္ဘာမဆုိ လုပ္နိုင္ၾကမွာပါ။ ျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္နုိင္ၾကပါေစဗ်ာ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ေရးသားသူမွာ သားငယ္္ ျဖစ္ျပီး၊ Sunday, December 21, 2008 တြင္ ပုိစ့္တင္ခဲ့ပါသည္ ၊စာညႊန္းမ်ားမွာ my friends ျဖစ္ကာ ၊ ဤ ပုိစ့္အားမွတ္သားလုိပါက ဒီေနရာကုိ ကုိႏွိပ္ပါ။ RSS feed ျဖင့္ ရယူခ်င္ပါက ဤ ေနရာကုိႏွိပ္ပါ . အၾကံျပဳ ေဆြးေႏြး လုိပါကလည္း ဤ ေနရာကုိ ႏွိပ္ပါ ( ( စာမ်က္ႏွာ အသစ္တြင္ေဆြးေႏြး လုိပါကလည္း ဤ ေနရာကုိ ႏွိပ္ပါ ) )

0 Comment

ခ်စ္သူ မွတ္မိေစဖို႔

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာအမွတ္တရ႐ွိေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကိုအျမဲအမွတ္ရေနဖို႔ post အေနနဲ႔တင္လိုက္တာပါ။

အခ်စ္ခဲ့ရဆံုး ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ဆီကအေျဖေတာင္းတဲ့ ရည္းစားစာမွာ ထည့္ေရးလိုက္တဲ့ကဗ်ာေလးေပါ့

ကဗ်ာဆရာဘယ္သူဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...အခ်ိန္ေတြကၾကာခဲ့ျပီကိုး....

ကဗ်ာေခါင္းစဥ္လည္း မွတ္မိေေတာ့့ဘူး

ပန္မယ္လား ပန္သြားပါ

ေျခြမယ္လား ေျခြသြားပါ

မပန္ခ်င္လည္း ေျခြခဲ့ပါ

မေျခြရက္လည္း ပန္သြားပါ

မွတ္ခ်က္။ ။ကဗ်ာမွာေနာက္ဆက္တြဲ႐ွိလိမ့္ဦးမယ္ထင္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့အတြက္မေဖၚျပႏိုင္ေတာ့ပါ။

အဆံုးအထိဖတ္ရႈရန္အတြက္...

ေရးသားသူမွာ သားငယ္္ ျဖစ္ျပီး၊ Saturday, November 29, 2008 တြင္ ပုိစ့္တင္ခဲ့ပါသည္ ၊စာညႊန္းမ်ားမွာ poem ျဖစ္ကာ ၊ ဤ ပုိစ့္အားမွတ္သားလုိပါက ဒီေနရာကုိ ကုိႏွိပ္ပါ။ RSS feed ျဖင့္ ရယူခ်င္ပါက ဤ ေနရာကုိႏွိပ္ပါ . အၾကံျပဳ ေဆြးေႏြး လုိပါကလည္း ဤ ေနရာကုိ ႏွိပ္ပါ ( ( စာမ်က္ႏွာ အသစ္တြင္ေဆြးေႏြး လုိပါကလည္း ဤ ေနရာကုိ ႏွိပ္ပါ ) )

0 Comment

ဒုကၡဟာပ်ားရည္လိုခ်ိဳတယ္

လူတစ္ေယာက္ဟာလိပ္ျပာျဖစ္လာမယ့္ ပိုးတံုးလံုးေလးတစ္ေကာင္ကိုေတြ႔ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ပိုးအိမ္မွာအေပါက္ေသးေသးေလးေပၚလာတယ္။အဲဒါနဲ႔အဲဒီလူဟာ အဲဒီ့အေပါက္ေသးေသးေလး
ကေနတြန္းထြက္ဖို႔ လိပ္ျပာကေလးၾကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနတာကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာမွတိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာတာမေတြ႔ရဘဲ ရပ္သြားေလတယ္။ ၾကည့္ရတာလိပ္ျပာေလးဟာ
သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ တိုးထြက္ေပမယ့္ ေ႐ွ.မဆက္ႏိုင္၊ မသြားႏိုင္ပံုပါပဲ။

အဲဒါနဲ႔ အဲ႔ဒီလူဟာ လိပ္ျပာေလးကိုကူညီဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူဟာ ကပ္ေၾကးတစ္လက္ကို
ယူျပီး ပိုးအိမ္ကိုကိုက္ျဖတ္လိုက္တယ္။ လိပ္ျပာကေလး လြယ္လြယ္နဲ႔ထြက္လာႏိုင္ေအာင္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္
လိပ္ျပာေလးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေသးေကြးၾကံဳလွီေနျပီး ေတာင္ပံေတြကလည္း တုန္ယင္လို႔ေန႐ွာတယ္။
အဲဒီလူဟာ ဆက္ျပီးေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သူေမွ်ာ္လင့္တာက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လိပ္ျပာေလးဟာ သူ႔ေတာင္ပံ
ေတြကို ျဖန္႔ကားျပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုထိန္းႏိုင္မယ္၊ ထျပီးပ်ံသန္းႏိုင္မယ္ရယ္လို႔ေပါ့။
ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ တစ္ကယ္ဆိုရင္လိပ္ျပာေလးဟာ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး တုန္ယင္ေနတဲ့
ေတာင္ပံေတြ ၾကံဳ႔လွီေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္၊ တြားတြားျပီးေနရပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ
မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလူရဲ့ၾကင္နာသနားမွဳနဲ႔ လက္ျမန္ေျချမန္လုပ္မွဳဟာ သဘာဝဥပေဒသကို
နားမလည္လို႔ပါ။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ဟာ ပိုးအိမ္ရဲ့ အေပါက္ေသးေသးကေန တိုးထြက္ဖို႔ ပိုးအိမ္ေလးက
တမင္ဖန္တီးေပးထားတာပါ။အဲဒီလို တိုးထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားမွ ခႏၶာကိုယ္ထဲကအေရေတြဟာ ေတာင္ပံေတြဆီ
ျဖန္႔က်က္ေပးႏိုင္ျပီး ပိုးအိမ္ထဲကလြတ္ေျမာက္လာတာနဲ႔ ပ်ံဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ
သူ႔သေဘာ သူ႔သဘာဝပါ။
တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝမွာ လိုေနတာကၾကိဳးစား႐ုန္းကန္မွုုျဖစ္ပါတယ္။တစ္ကယ္လို႔
သဘာဝတရားၾကီးကသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဘာဒုကၡမွမၾကံဳေစရဘဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ျဖစ္တည္ခြင့္ေပးခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္
တို႔ဟာ ခ်ိနဲ႔သူေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခုခြန္အားသန္မာ ၾကံ့ခံၾကသလို ဘယ္ေတာ့မွ
မပ်ံသန္းႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး၊ တစ္ကယ္ေတြးေတာ့...ဒုကၡဟာ ပ်ားရည္လိုခ်ိဳတာ အမွန္ပါ။